کتاب با تو اغاز میشود

آسیبهای شخصی میتونه هم از راهِ ژن و هم از راهِ رفتار به نسلهای بعد منتقل بشه زندگیِ والدین و اجدادِ شما و آسیبهایی که اونا تجربه کردن، میتونه زندگیِ شما رو هم متأثر کنه، حتی اگه درباره‌ی گذشته‌ی این افراد هیچی ندونید. به عبارتِ دیگه، آسیبهای گذشته میتونه منجر به الگوهای رفتاری‌یی بشه که شدیداً روی رفتارِ خانواده تأثیرگذارن. میدونیم که آدما اغلب آثارِ وقایعِ روح‌خراش و دردناکشونو مخفی میکنن.با این حال، باید هرجوری هست راهی برای برطرف کردنِ‌ آثارِ تجربه‌های تلخ پیدا کنیم. وگرنه، خانواده‌ها داخلِ یه چرخه‌ی باطل از احساساتِ تلخِ به‌ارث‌رسیده گیر می‌افتن. برای مثال، مرگِ فرزند یه واقعه‌ی روح‌خراش واسه پدر و مادره. ولی اگه پدرومادر از مواجهه با این واقعیت سر باز بزنن و عواطفِ دردناکشونو سرکوب کنن، چه بسا این تروما رو به فرزندِ دومشون منتقل کنن. بدنِ ما هم میتونه از اتفاقاتِ روح‌خراش متأثر بشه. تحقیقات نشون داده که افکار و احساسات میتونن کدِ ژنتیکیِ انسان یا همون دی‌ان‌ای‌شو تغییر بدن. این یعنی کسی که از یه آسیبِ روحی رنج میبره، ممکنه ژنهای آسیب‌دیده رو به فرزنداش هم منتقل کنه. به گفته‌ی بروس لیپتون، زیست‌شناسِ سلولیِ دانشگاهِ استنفورد، احساساتی مثلِ ترس یا خشم میتونن به لحاظِ بیوشیمیایی، بیانِ ژنتیکیِ نوزادو تغییر بدن. تروماها هورمونهای استرسو هم تغییر میدن، و والدین هم ممکنه این تغییراتو به بچه‌هاشون منتقل کنن. ریچل یهودا (Rachel Yehuda)، محققِ دانشکده‌ی پزشکیِ دانشگاهِ مونت ساینایِ (Mount Sinai) نیویورک روی بازماندگانِ هولوکاست تحقیق میکنه که دچارِ اختلالِ استرسِ پس از سانحه یا PTSD شده‌ن. اون متوجه شد که برخلافِ انتظار، سطحِ هورمونِ کورتیزول توی بدنِ بازماندگانِ هولوکاست و کهنه‌سربازای جنگ، پایینه. در حالتِ عادی، بدن بعد از حوادثِ روح‌خراش میزانِ کورتیزول رو افزایش میده تا سیستم‌های بدنو به تعادل برسونه. ولی افرادی که اختلالِ PTSD دارن اغلب میزانِ کورتیزول‌شون پایینه و در نتیجه، احتمالاً این ویژگی رو به بچه‌هاشونم منتقل میکنن. در مجموع، تروما فقط خودِ شخصو درگیر نمیکنه، بلکه احتمال داره کلِ خاندانِ شخصو گرفتار کنه. پس برای تشخیصِ آسیبها و غلبه بر اونها، باید خانواده‌ی شخص رو هم بررسی کنیم. ------------------------------------------- اصلاحِ روابطِ والدین و فرزند کلیدِ شکستنِ چرخه‌ی تروماست. معلمِ موردِ علاقه، دوستای صمیمی یا کسایی که توی زندگی‌تون الگو قرار دادین، هیچ‌کدوم به اندازه‌ی والدین روی هویتِ شما و احساسِ شما درموردِ خودتون تأثیرگذار نیستن. راستشو بخواین، والدین تأثیرگذارترین عواملِ زندگیِ فرزندن. چرا اینجوریه؟ رابطه‌ی شما با والدین‌تون شخصیت و هویتِ شما رو شکل میده. والدین شما رو به این دنیا میارن، و نیروی حیاتی که اونا بهتون هدیه میدن، تا آخرِ عمر همراهتون هست. رابطه‌ی والدین و فرزندان به چهار شکل میتونه مختل بشه، که بهشون میگن چار عاملِ ناخودآگاه. اولیش وابستگیِ بیش از حد بینِ فرزند و پدرومادرشه. دومیش طرد شدن از ناحیه‌ی والدینه. سومیش قطعِ رابطه با مادره، و آخریشم تروماهاییه که به ارث رسیده. اگه شما از مشکلِ عاطفی یا ترومای روحی در رنج باشین، بهتره سابقه‌ی خونوادگی‌تون و اتفاقاتِ اوایلِ کودکی‌تونو بررسی کنین. این کار میتونه بهتون کمک کنه تا برای وضعِ فعلیِ عاطفی و روانی‌تون توضیحی پیدا کنین.